Ruim 3½  jaar Rotterdam is een periode geweest waarin ik in 2012 vanuit Wolphaartsdijk/Goes naar Rotterdam vluchtte omdat er in
1 jaar tijd nogal veel gebeurde in mijn leven.

Grofweg is dat ik na 18 jaar op een voor mij shockerende manier werd verlaten, mijn dochter niet meer elke dag zag, mijn werk verloor, opnieuw verliefd werd, mijn broer zijn relatie verbrak, mijn vader ziek werd en ik niet meer in mijn huis kon blijven wonen.
Het huis waar ik bizar genoeg nu sinds december 2015 voorlopig weer woon.

In die periode is voor mij nog duidelijker geworden dat vluchten het besef is dat je beter verdiend of nodig hebt.

 

Het was een tijd waarvan ik later heb geconstateerd dat het een cocktail was voor onherstelbare mentale verwoesting en deze verwoesting echt heel dichtbij is geweest.

Vorig jaar las ik in een opnieuw geplaatst interview met Joost Zwagerman een aantal dingen waarbij ik zoveel herkenning voelde.
Hij zei: ‘Ik wist niet meer hoe te leven’. Hij vertelde dat het een grootse prestatie was om boodschappen te doen en dat hij moeite had om zijn oude omgeving ‘Amsterdam’ binnen te rijden, netzoals ik dat had met diezelfde boodschappen en Zeeland.

Het was een herkenning waarbij de tranen over mijn wangen rolden omdat het voelde alsof ik naast hem zat in die auto.

Ik bewonderde hem om zijn passie voor kunst en heb in de oude bioscoop Kriterion een lezing van hem bijgewoond, zonder dat ik wist dat ik dat met hem gemeen had.

Die herkenning was het moment dat ik veel ben gaan schrijven en er voor mij een rode draad ontstond in de beelden die ik afgelopen jaren heb gemaakt.

In deze periode was het engste dat alles op losse schroeven stond, de relaties met familie, vrienden, alles. Alleen de liefde voor en van mijn dochter is er altijd geweest. Als zij bij mij was, keerde alles weer enigszins terug naar normaal, zij mocht geen slachtoffer worden.

 

Zij is het echte wonder in mijn bestaan en ik koester haar ontwikkeling als persoon. Ik ben onwijs trots op haar en ik hou van haar zoals ze is.

Het was verder een tijd . . . waarin ik veel ondersteuning heb gekregen van mijn ouders, een fijne relatie kreeg met mijn broer, maar een moeizame relatie met mijn vader . . . waarin ik medicijnen gebruikte, veel rookte en dronk, maar afkickte, stopte en ging hardlopen . . . waarin ik met rust gelaten wilde worden, maar tussen mensen ging zitten om geen eenzaamheid te voelen . . . waarin ik bijna geen enkel fundament meer had en dit weer opbouwde . . . waarin ik moest weten welke fouten ik had gemaakt, maar geen foutloze toekomst wilde creëren.

 

. . . waarin ik een paar jaar het begrip en de hulp had van een medium, maar ik dit contact ook moest verbreken omdat ik mijn eigen vrije wil dreigde te verliezen. Zij was heel lang de enige die mijn gevoel erkende en kon verwoorden, en veel inzichten heeft gegeven, waarvoor ik haar ook dankbaar ben.

. . . waarin ik ontdekte dat die eigen vrije wil een mooi iets is wat mij in staat stelt om fouten te maken, meningen te vormen, doelen te bereiken, anderen te helpen en overwinningen te vieren.

 

. . . waarin mijn grenzen werden overschreden en ik de grenzen duidelijk moest stellen . . . waarin ik fysiek en mentaal totaal uitgeput was en nu fysiek en mentaal nog nooit zo gezond ben geweest . . . waarin er een dreigende wens was mijn dochter te verhuizen naar het buitenland en deze dreiging mij bijna gek maakte . . . waarin ik mij meer Rotterdammer dan Zeeuw ben gaan voelen en van Rotterdammers ben gaan houden . . . waarin ik tot de conclusie kwam dat alle geloofsovertuigingen ervoor zorgen dat je opgelegd krijgt hoe je zou moeten zijn en leven . . . waarin ik het mechanisme zag dat mensen angst hebben om alles kwijt te raken en door deze angst juist anderen die alles kwijt geraakt zijn, niet willen helpen . . . waarin ik heb geleerd om nooit te zeggen dat iets mij niet overkomt en altijd begrip moet hebben voor alle emoties van anderen . . . waarin ik bijna niets of niemand meer geloofde of vertrouwde, maar vertrouwen de enige basis is voor leven in vrijheid en zonder angst . . . waarin ik leerde dat er mensen zijn die passen en niet passen, daar vrede mee heb en de wereld groot genoeg is om mensen te vinden die passen.

 

. . . waarin ik een paar dagen nadat ik besefte dat mijn relatie echt over was, een oogcontact had wat mijn wereld op zijn kop zette. Ik het lef had om haar contactgegevens te achterhalen en bij het horen van haar stem dacht ik, dat is ze.

Een ontmoeting maakte zo’n warm liefdevol gevoel los dat ik nog nooit had ervaren, hoewel ik toch veel liefdesgeluk had gekend in mijn relatie.
Ik durfde niet te zoenen, zat nog in de knoop en was ontroerd.
Om niet op mijn bek te gaan in de situatie waarin ik verkeerde ontmoette ik een aantal mediums en bleef bij die ene die vertelde dat zij de ware zou zijn. Zij vertelde tot in detail hoe mooi het zou worden, waarna ik mijn eigen opdringerige allergie werd met allerlei informatie waarvan ik de werkelijkheid niet kende. Na jaren van wachten en horen van verhalen wist ik niet meer of zij nu echt zo de moeite waard was of dat ik was gedrogeerd met die mooie verhalen.

Ik weet nu alleen dat dat specifieke gevoel bij die ontmoeting, mijn gevoel was. Ik ben in staat dat te voelen en voor minder dan dat gevoel zal ik nimmer meer gaan.

 

. . . waarin ik het doel had nooit verbitterd te raken en dit doel heb gehaald . . . waarin het fijn was om samen met mijn dochter op vrijdagavond in de auto liedjes te zingen en te kletsen . . . waarin ik ontdekte dat ik geleerd had om klein te blijven en niet mocht stralen . . . waarin ik heb kunnen zien en ervaren hoeveel verschillende mensen met elkaar kunnen leven en hoe veilig dit kan voelen . . . waarin het Nederlandse sociale vangnet er voor mijzelf niet was en mijn broer zorgde voor een vangnet . . . waarin werd gedacht dat ik mijn dochter manipuleerde, maar ik wel beter wist. . . waarin ik opbloeide van een knipoog of welgemeende lach op straat van een onbekende. . . waarin ik zag dat de muzikale erkenning van mijn vader zo centraal stond tijdens mijn opvoeding dat er een ongezonde loyaliteit naar hem was en ik wars geworden was van erkenning . . . waarin ik alleen van dierbaren hoorde als ik iets deed waar zij het niet mee eens waren en zij ex-dierbaren werden . . . waarin ik het 1e jaar bijna niet fotografeerde en daarna soms zelfs dwangmatig fotografeerde . . . waarin ik soms een uur onder de douche stond om alles weg te spoelen . . . waarin ik ‘s nachts meer leefde en het verdriet eruit danste . . . waarin ik geleerd heb afstand te nemen van mensen die niet passen of te grof zijn, ook al vind ik dat het allermoeilijkste wat er is.

. . . waarin op de 3e verdieping aan de Oostzeedijk een geborgenheid en rust onstond die van haar en papa was, want er kwam bijna nooit iemand. Een tijd van frietjes om de hoek.

. . . waarin het anderhalf jaar duurde voordat mijn zenuwen niet meer trilde in gezelschap . . . waarin ik heb besloten weinig negatief nieuws meer te volgen . . . waarin ik 5 jaar geen seks heb gehad omdat er voor mij ook liefde moet zijn . . . waarin ik mij heb verbaasd hoe weinig ik weet over hoe mijn eigen eten wordt gemaakt, de fraude die er continu is en hoe verwarrend ik dat allemaal vind . . . waarin ik nadat ik zoveel kwijt was, geen enkele angst meer had, dan alleen de angst gekwetst te worden . . . waarin ik heb ervaren dat er mensen zijn waarbij het nooit goed genoeg is, maar dat er ook mensen zijn voor wie het al goed genoeg is door er alleen maar te zijn . . . waarin mijn gedachten gingen van ‘ik hoor niet op deze wereld’ tot ‘ik ga een waanzinnig leven creëren’ . . . waarin mij is verweten te beschaafd te zijn geweest naar mijn ex-vrouw, maar ik altijd beschaafd ben gebleven . . . waarin ik vaak dacht dat ik er was, maar dit niet zo was en dat het goed is om niet te weten hoe lang alles duurt . . . waarin twee verschillende mensen mijn handschrift mooi vonden, op dezelfde manier ‘wat lief’ zeiden, dezelfde oogopslag delen en waarvan ik bij allebei een leegte voelde toen ze weg waren, wat mij in de war bracht . . . waarin ik meer geluk en voldoening ervaarde door 1 portret te maken, dan 14 jaar materiële welvaart . . . waarin ik mij verbaasde over de krankzinnigheid hoe de mensheid samenleeft, maar ook hoe graag ik wil meewerken om de wereld iets mooier te maken voor iedereen . . . waarin ik analoog ging fotograferen om meer focus te krijgen en magie te beleven . . . waarin ik heb ervaren dat ik een volgzaam consument was van de farmaceutische industrie en ik vind dat deze te veel is gericht op symptoombestrijding . . . waarin ik mijn mening vormde dat ik onderwijs te prestatiegericht vind om een uitwisselbare eenheid te creëren in plaats van een combinatie van unieke talenten te ontdekken en geluk te vinden in jezelf . . . waarin ik door een leraar van de Fotovakschool en verliefdheid, de beeldende kunst ontdekte.

. . . waarin ik er van overtuigd ben geraakt dat een enkel mens verschil kan maken.

. . . waarin ik leerde dat ik niet gek was, maar mensen best vaak liegen, manipuleren en verdraaien om hun eigen waarheid te bewerkstelligen . . . waarin het kapitalistische systeem een krakende, piepende achtbaan is geworden die bij elkaar wordt gehouden met ducttape, en waarvan de entreekassa’s zijn belegd met goud . . . waarin ik ontdekte dat ik veel leuker, moediger, sterker en interessanter ben dan ik zelf dacht . . . waarin door anderen is geprobeerd tussen mijn dochter en mij meer afstand te creëren, maar dit is mislukt . . . waarin ik steun, kracht en inspiratie leerde halen van mensen op internet en gelijkgestemden ontdekte . . . waarin ik mij thuis heb leren voelen in mijn eigen lichaam en bij mezelf . . . waarin ik dankbaar was dat ik op jonge leeftijd de film 'The Wave' (1981) heb gezien, waardoor er voor mij nooit een superieur mens zal zijn . . . waarin ik mij vaak heb afgevraagd wanneer machthebbers in gaan zien dat mensen niet beschaafd blijven als er niet eerlijker gedeeld wordt . . . waarin ik door een blog leerde dat je vrijheid wegkoopt als je consumeert en dat meer creëren dan consumeren meer voldoening geeft.

. . . waarin mij werd verweten te aardig te zijn en ik dat de omgekeerde wereld vind omdat de ander niet wordt verweten te kloterig te zijn.

. . . waarin ik ervaarde dat anderen hun frustraties de mijne proberen te maken en je je hier tegen moet wapenen . . . waarin ik leerde mezelf goed genoeg te vinden en beslissingen te nemen uit liefde voor mezelf, maar ook elke dag probeer een mooier mens te zijn . . . waarin ik het vertrouwen heb gekregen dat het in de wereld minder gaat draaien om geloof, geld, sekse en macht, maar meer om liefde en levensgeluk . . .  waarin het soms verschrikkelijk en soms heel mooi was, maar altijd heb geprobeerd het te zien in het perspectief van mensen die erger kennen.

 

Een tijd. . . waarin ik heb gevierd dat ik het overleefd heb en blijf bouwen . . .

[6 mei 2016]